Legends Trail 2018

 

Mijn deelname aan de legends trail heb ik te danken aan mijn schat. Het was haar idee om mij dit cadeau te doen voor mijn 30ste verjaardag. Maar door de geboorte van mijn dochtertje zal ik komende editie niet kunnen deelnemen en word mijn deelname 1 jaar uitgesteld. Maar ik wast vastberaden dat ik in 2018 zou deelnemen en keek daar dan ook naar uit. Elke wedstrijd die ik liep was een voorbereiding voor de legends. Dan in november 2017 heb ik deelgenomen aan het trainingsweekend van de legends trail.

 

Ik dacht dat ik goed bezig was met mijn voorbereiding. Nu ben ik er nog steeds van overtuigd dat de finish halen onmogelijk was voor mij zonder dat trainingsweekend. Ik was veel te nonchalant bezig. Het komt allemaal wel goed, het is maar een trailrun maar dan een beetje langer. Op vrijdag avond ben ik daar aangekomen en verwelkomd met een heerlijke warme maaltijd. Daarna zijn we verhuisd naar een leszaaltje waar we briefings krijgen van eerdere deelnemers en van het medic team. Al snel begon het tot me door te dringen dat ik niet zo goed bezig was. Een grote fout van mij was al mijn materiaal keuze. De vrijdag avond heb ik eigenlijk constant notities gemaakt en beseft dat ik nog een lange weg te gaan had in korte tijd. Na de briefings nog eventjes wat praten en tips noteren en dan in mijn slaapzak kruipen want de zaterdag gingen we trainen op navigatie. Terug met de voetjes op de grond. Ik dacht dat ik hier een stapje voor ging hebben door mijn militaire kennis maar al snel bleek dat het niveau van de legends best stevig is qua navigeren op kaart. We mochten geen gps gebruiken tijdens het trainingsweekend dus iedereen deed toch maar zijn best. Er zijn 3 rondjes te lopen waaronder 1 in de nacht. Ertussen had je de mogelijkheid om u slaapgerief te testen om buiten te slapen. De zondag keer ik wat vermoeid maar vastberaden terug naar huis. Ik was niet goed bezig maar het was nog niet te laat. Een kleine bestelling bij Skadi Outdoor en mijn notities omzetten naar de realiteit en we maken nog en kans! De komende maanden gaat mijn vrije tijd allemaal naar de legends. Het nodige materiaal koop ik aan en tegen de bello galico heb ik alles die ik tijdens de legends wil gebruiken. Uiteindelijk breng ik de Bello Galico tot een goed einde na 25 uur rustig en beheerst mijn ding te doen. Ik sluit 2017 af met een goed gevoel en maak mijn planning voor 2018 tot de legends. Door tijdsgebrek ben ik beperkt tot slecht 3 keer een parcours verkenning te doen maar ik ging er het beste van maken. De eerste verkenning vertrek ik samen met Eddy de Leeuw vanuit Grande Mormont richting Hotton. 60 km in klare dag. dat was toch het plan. Toen we na een 3 tal km aan het water kwamen zagen we dat deze iets hoger stond of normaal. Het volledige parcours stond eigenlijk onderwater. Na 7.30 uur komen we kletsnat en uitgeput aan in la Roche en houden het voor bekeken die dag. persoonlijk begin ik weer wat schrik te krijgen. Nog maar 7 weken tot de legends en ik kan de eerste etappe nog niet uitlopen. De week erna had ik 2 verkenningen gepland en die zijn wat beter gegaan. Van Hotton naar Aywaille en de dag erna van Aywaille naar Spa. 116 km in 2 dagen gaven me een goed gevoel en keerde terug vastberaden naar huis. Nog 3 weekjes thuis stevig trainen en dan rustig naar de legends toe leven .

 

D-DAY

Vrijdag 2 maart ’18 is het eindelijk zover. Samen met mijn schat en mijn prinsesje vertrekken we vanuit onze chalet in Gouvy naar grande Mormont. Door de hevige sneeuw ging dat iets trager dan gepland maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt. Met nog maar een uur te gaan moest nog van alles doen. Controle van mijn materiaal, controle dropbag ( nog 5 kilo mogen uithalen ) , afhalen van de kaarten en nog een check up door het medic team.ik begon te stressen en al snel was dit uur voorbij en moest ik naar de start. Nog een laatste knuffel en een foto en ik stond daar dan wachtende op het startsein.

Start Samen met nog 69 andere vertrek ik voor 250 km die ik binnen de 62 uur moet afleggen. Ik weet nog van mijn parcours verkenning hoe moeilijk het eerste stuk is dus ik had me voorgenomen om niet te letten op de tijd tot aan cp 1 . Het was heel koud en ik kreeg niet snel warm. Het duurde dan ook een half uur tegen ik goed op dreef kwam en ik was vertrokken. Echter was dit niet voor lang. Na net geen uur te hebben gelopen kom ik aan bij een stilstaand groepje met in het midden 1 iemand op de grond. De persoon op de grond zijn voet wees niet dezelfde kant uit van zijn been dus we wisten allemaal dat het er niet goed uitzag. Eddy was op dit moment al aan het bellen naar het HQ en iemand anders had al zijn SOS knop ingedrukt. Op dit ogenblik liepen we langs Le Lac de Nisramont die niet zo makkelijk te bereiken was voor de hulpdiensten dus samen met Eddy en Frank beslisten we om zelf al actie te ondernemen. Hij lag op zijn zijkant met het gekwetste been langs boven. We hebben hem begeleid laten draaien tot op zijn rug met als gevolg dat zijn benen geschrankt kwamen te liggen en het sterk been op de grond. Voor ons ideaal om het slachtoffer in zijn bivy bag te stoppen. Ik ging over het slachtoffer staan en plaatste mijn handen onder zijn sterk been. We telden af tot 3 en ik tilde het voorzichtig op terwijl iemand anders de bivy bag over zijn benen schoof. Zachtjes laten zakken en dan hetzelfde verhaal bij zijn middel. Heel rustig en vooral luisterend naar het slachtoffer hebben we hem zonder al te veel pijn volledig in zijn bivy bag gekregen. Aan zijn been zelf konden we niks doen. Daar hadden we de middelen er niet voor. Maar we konden wel zorgen dat het slachtoffer niet onderkoelde en zoveel mogelijk geruststellen. We zorgden voor verschillende lagen en wreven hem warm op zijn borst en op zijn rug. Af en toe een slokje warme thee. Het slachtoffer belde verschillende keren naar zijn familie en terwijl hij dat deed nam ik onopvallend wat parameters om te zien of hij niet naar schok aan het gaan was. 45 min zijn voorbij en we hebben geen lagen meer over. Ons slachtoffer begint serieus te rillen en zelf beginnen we ook koud te krijgen. Dan was het eerste licht te zien en het medic team stormde over de ijspiste tot bij ons. We brieften hun zo goed mogelijk door en ze sturen ons direct terug verder zodat we konden opwarmen. Met 3 gingen we verder en het is wat moeilijk het juiste tempo te vinden die ons alle 3 ligt.

Uiteindelijk worden we in 2 gesplitst en nog iets verder loopt iedereen weer alleen zijn eigen tempo wat ook het beste is op zo’n wedstrijd. Ik raak goed opgewarmd en ga nog redelijk vooruit op het gevaarlijke parcours en bereik dan sneller dan verwacht La Roche. Dat was ongeveer de helft van de eerste etappe. Het 2de deel ga ik terug redelijk vlot en na 10.45 uur wedstrijd kom ik aan op cp1 op 59 km. Ik eet goed en maak direct al mijn materiaal klaar voor de volgende etappe. Verse kledij aan en verse schoenen. Alles bijvullen en mijn eten aanvullen vanuit mijn dropbag. Ik volg mooi mijn checkpointplanning die ik bovenaan mijn dropbag tegenkom. Een persoon van het medic team komt eventjes langs om met me te praten en ik vertel hem dat alles goed gaat maar dat ik wat pijnlijke spieren heb sinds ik stil gezeten heb bij het slachtoffer uren terug. Hij raadt me aan om eventjes op zijn massage bank te komen liggen voor vertrek en vond dat geen slecht idee. Volledig klaar voor vertrek neem ik nog een koffie en meld ik me aan voor een massage. Met zijn roller zorgt hij in een mum van tijd dat ik frisse beentjes heb en ik vertrek met een goed gevoel voor de 2de etappe.

Uit mijn parcoursverkenning weet ik nog dat dit een snel stuk is en dat ik hier wel wat tijd kan inhalen die ik later misschien nog ga nodig hebben. Ik loop heel soepel maar toch beheerst mijn wedstrijd. Ik herinner me nog bijna alles van mijn verkenning dus navigatie gaat vlot. Ik hou even halt boven Mons des Pins en boven in Hamoir terwijl ik geniet van het mooie uitzicht in het zonnetje.

Na ongeveer 9 uurtjes kom ik dan aan in cp2 waar ik terug goed ontvangen word door al de vrijwilligers. De ene is bezig met de haardroger mijn voeten aan het drogen en met 2 andere zijn ze aan het zien wat ze kunnen doen om ze te verzorgen.

Ik had beginnende trenchfeet maar ik moest me geen zorgen maken. En dat deed ik ook niet. Ik was gerust in de gouden handen van het hele legend team. Terwijl ze mij verzorgen komt mijn vrouwke ook aan. Super blij met hun komst en ik krijg een boost om mij terug klaar te maken voor de volgende etappe. Ik maak me klaar, drink nog wat koffie en na een kus en een knuffel van mijn vrouwke vertrek ik terug.

Na ongeveer 250 meter hou ik al terug halt en trek ik mijn regenjas en regenbroek nog aan. Het beloofde terug een koude nacht te worden. Uit mijn verkenning weet ik nog dat dit terug een moeilijk stuk word. Ik had graag voor het donker de Chefna afgedaald maar ik wist dat dat bijna onmogelijk ging zijn. Door te meteo wist ik al dat dit heel gevaarlijk ging worden. Een etappe van 55 km in het donker met een paar moeilijke stukken met ijsplekken die verstopt waren door de sneeuw. Ik had er voor het eerst minder zin in. De vermoeidheid begint stilletjes aan ook zijn tol te eisen. Het beloofde een lange nacht te worden. Langzaam maar zeker bleef ik toch vooruit gaan en voor ik het wist stond ik aan een tussen cp ergens halverwege deze etappe . Eventjes water bijvullen en enkele zoetigheden om te knabbelen is geen overbodige luxe. Tijdens een gezellig gesprek met de vrijwilligers hoorde ik dat er al heel veel opgaves waren. Dit doet me weer eventjes beseffen hoe zwaar dit hier wel allemaal is. Met een klein hartje en toch vol goede moed ga ik verder en al snel sta ik aan de start van de afdaling van de Chefna. Ik begin er meteen aan maar al snel beland ik op de grond. Het was zoals verwacht heel glad en gevaarlijk. Ik ga verschillende keren knuffelen met de grond tijdens de afdaling maar ik doe mijzelf gelukkig nooit pijn. Plots glij ik uit over 1 van de vele brugjes en kan me nog met 1 hand vastgrijpen aan de brug maar mijn voeten hangen al in het water.

Ik besef dat het hier niet veel scheelde of ik lag er volledig in. Ik had al een tijdje niemand voor mij gezien en ik wist niet hoever er na mij iemand kwam. Ik besefte dat als ik nu in het water was gesukkeld het misschien lang kon duren eer ik hulp kreeg of gevonden word. Tegen mijn principe in besliste ik om het laatste stuk van de afdaling eventjes van de route te gaan en alleen maar om veiligheids- redenen. Ik klim een stukje hogerop en liep 20 meter naast de route. Op een beter begaanbaar pad en met een veiliger gevoel zet ik de rest van de afdaling in dit gaan zonder problemen. Nu richting van de Haute Fagnes en daarna was ik bijna op CP3. Het stuk bij de Haute Fagnes is aangepast nadat ik er op verkenning geweest was dus ik weet niet wat me te wachten staan. Tijdens mijn verkenning was dit een zeer zwaar stuk moeras maar nu viel dat zeer goed mee. Het gaat dan ook een pak sneller dan verwacht. Ik loop doodvermoeid en toch met een grote glimlach. Ik besef dat ik bijna op CP3 ben en ik ging proberen om er wat te rusten. Ik had het ook nodig want op het laatste vielen mijn ogen dicht tijdens het lopen. Nog 500 meter tot aan het CP maar er was al 1 vrijwilliger die naast mij liep. Hij was al tegengekomen en wandelde samen met mij terug naar het CP. Eindelijk was ik er.

Ik volgde terug mijn checkpoint planning. Droge kledij aandoen, warm eten, warm drinken , rusten , batterijen wisselen, gsm opladen, … . Ik doe alles hoe ik het heb voorbereid en ook in dezelfde volgorde en dat werkt echt het best voor mij. Gestructureerd te werk gaan lukt ook het best als je moe bent en zo vergeet je niets die belangrijk kan zijn. Terwijl ik mijn voeten laat verzorgen probeer ik te bellen naar mijn schatjes die me heel het weekend volgen en steunen maar tevergeefs. Er is niks van verbinding op het CP. Ik had me voorgenomen om wat te proberen slapen maar ik schiet telkens wakker door andere deelnemers die toekomen of vertrekken. Na 15 min geef ik het op en kleed ik me aan. Ik praat mezelf vol moed en ik vertrek sneller dan gepland aan het volgende stuk. Het kortste stuk ook. Slecht 40 km naar het volgende CP en dit allemaal in klaarlichte dag.

Ik vertrek volle moed en na 200 meter van het CP verwijderd te zijn krijg ik ook bereik op mijn gsm. Ik bel naar mijn schatjes die ook al ongerust waren omdat ze mij niet hoorden. We hadden op voorhand afgesproken op elk CP contact te hebben. De schatjes terug gerust en ik terug een boost. Ik zit aan km 166 en loop nog vrij vlotjes door de Fagne de Malchamps. Rond km 170 word ik weer geremd wanneer er 2 vrijwilligers vragen of ik zin heb in warme chocolademelk. Die tussen CP’s zijn telkens een aangename verassing en ik trek aan mijn handrem. Een heerlijk chocomelk en weer wat zoetigheden verder vertrek ik terug op het parcours. De zon is ondertussen terug aanwezig en ik geniet van de warmte op mijn gezicht terwijl ik richting Francorchamps aan het lopen of wandelen ben.

Er ligt hier naar mijn mening heel wat meer sneeuw maar het kan zijn dat ik me dit gewoon maar begin in te beelden. Mijn ogen vallen steeds meer toe en ik praat tegen mezelf. Ik het het bos zie ik ook steeds meer dieren. Hoe vermoeid ik ook ben, toch besef ik zelf dat ik begin te hallucineren en dat ik alert moet blijven. Ik haal mijn IPod uit en ga zingend verder richting Stavelot. Raar maar waar voel ik me hierdoor wakkerder en ga ik ook iets vlotter door het dik pak sneeuw. Ik nader terug een bewoonbaar gebied en na een tunneltje kom ik uit in het centrum van Stavelot. Totaal onverwachts maar zeer aangenaam verast ben ik toen mijn schoonvader mij daar stond op te wachten. Ik was blij bekend volk te zien. Hij wandelt met mij mee door het centrum en het is leuk om eventjes te kunnen praten. Hij wandelt mee tot aan de voet van de Col du Stockeu. Een bordje met “stele Eddy Merkx” op waarschuwt mij voor een beklimming. Na een peptalk van mijn schoonvader begin ik er aan en ga ik langzaam omhoog. Bovenaan word ik terug verast. Deze keer met een heerlijk tas soep. Dit gaat makkelijk binnen na 188 km op de track en direct weer weg. Ik wilde zo snel mogelijk op het cp zijn want ik had rust nodig. Wandelend en soms joggen ga ik vooruit en al snel stond ik bij de volgende verassing. Mijn schatjes stonden daar met nog een groot deel van de familie. Ik moest niet stoppen want ze wilden eventjes mee wandelen. Het was zo’n 500 meter voor ik weer het bos in moest dus een paar minuten gezelschap was heel leuk. Aan rand van het bos nog eventjes stil gestaan, een kus van mijn schat en een glimlach van mijn prinses geven mij een boost voor die laatste 10 km naar het cp. Ertussen stonden ze nog eens om een foto te nemen en een mentale duw te geven en in nog geen 2 uur later bereik ik het cp. Eindelijk! Ik was kapot en niet klaar voor een 3de nacht in te gaan. Mentaal zat ik nog goed. Lichaam begon pijn te doen wat niet abnormaal is na 204 km maar het was dragelijk. Maar de vermoeidheid baarde me wel zorgen. Na een kort weerzien met de familie terug neem ik voor een laatste keer afscheid. De volgende keer dat ik ze terug zie zou aan de finish zijn. Die gedachte vertelde me dan ook dat ik er bijna ben. Nog maar 46 km! Maar nu moest ik eerst op krachten komen. Ik overloop terug mijn checkpointplanning. Ik eet een overheerlijke ovenschotel en ik maak me klaar om te slapen. Ik val in slaap maar niet vast. Telkens schiet ik wakker na 5 minuten door lawaai pijn in mijn benen. De massage tafel is vrij en neem plaats. Het is daar iets rustiger en ik val in slaap terwijl ze mijn voeten verzorgen en masseren.

Na ongeveer een kwartier is dit jammer genoeg gedaan en ik voel me nog ellendiger. Niet goed weten hoe ik hiermee moet omgaan beslis ik om me klaar te maken voor de laatste etappe. Ik drink nog verschillende koffies en vertrek. Eenmaal bezig voelde ik me goed maar al na 2 km begonnen mijn ogen weeral dicht te vallen. Ik zie dingen die er niet zijn en ik praat tegen mezelf alsof ik een ander persoon was. Dit was niet goed en gelukkig besef ik dit zelf nog. Ik kwam een bankje tegen en besliste eventjes te slapen. Ik zet mijn wekker voor 5 min en ik val direct in slaap. Ik ben een eenzaat als het op lopen aankomt maar nu wou ik toch niet meer alleen verder. Ik sluit aan bij een groepje dat iets voor mij liep en met ons 5 gingen we dan ook de race afmaken. We wisten hoeveel tijd we nog hadden en maken ons niet druk. Het moest en zou ons lukken. Vastberaden gaan we verder. We gaan richting Baraque des Fraiture en de wegen zijn spekglad. De ene valpartij na de andere zorgen voor een melodie van gevloek in het bos. Aan de voet van de ski piste halen we diep adem en volle moed omhoog. We hadden licht gezien bovenaan de piste en hoopte op 1 van die fantastische tussen cp’s. yess, onze wens was uitgekomen. Er stond een tent recht en ze maakten er croque monsieurs en warme dranken. Samen beslissen we om hier 15 minuten te slapen.

We spelen daarna een croque binnen en ik drink nog een koffietje en we zijn weg. Vol goede moed vertrekken we voor de laatste 23 km. We waren nog steeds mooi op tijd en we beseften dat we de legends trail gingen finishen. Maar eerst nog die 23 km afwerken wat niet zo vanzelfsprekend is weten dat we al 55 uur bezig zijn! Het terrein gaat verder zoals voordien en de val partijen blijven zich herhalen. De km’s minderen maar ook de resterende tijd. We moeten ons soms nog eventjes aan de kant zetten om onze ogen 5 min te laten rusten. Ons gewoon in de sneeuw laten vallen en 5 minuten genieten. Niet langer want dan komt het te koud en we willen warm blijven. Met nog 10 km te gaan staat er daar terug een vrijwilliger. Die vraagt doodleuk of we een tas soep of koffie willen. Al snel zaten we op een bankje met onze warme drank. Peter vertelt ons dat de laatste 10 km nog technisch zijn en dat we dus nog eventjes diep moeten gaan. Maar dit zien we allemaal zitten nu we zo dicht bij die medaille zijn. Nog 5 km tot Achouffe. Over ijspaadjes bedekt met sneeuw vallen we elk om onze beurt maar komen we dichter en dichter. Eenmaal in Achouffe aangekomen merken we dat Olivier niet meer bij ons is. Familie van hem stond daar langs de weg en we hadden nog niks door. We hebben even staan wachten maar we moesten verder. Alles deed pijn en we wilden er echt wel van af zijn. In de verte zien we Olivier zijn petzl dus weten dat hij in orde is. Komaan !!! We vliegen er in. Een stevige beklimming vertraagt ons al snel en Olivier is ook terug bij ons. Maar we zijn er bijna en hebben nog tijd over. Dat voelt zo goed. Wetende dat de pijntjes die je voelt bijna voorbij zijn. Technische daling, gevolgd door een nieuwe beklimming en terug een afdaling. Er komt geen eind aan. Maar dan, een bospaadje komt uit op de verharde weg. Daar slaan we linksaf en we glimlachen allemaal. Daar op het einde van de weg is de eindmeet. Lichtjes omhoog maar dat doet geen pijn nu. Nu voelt alles super goed aan. Ik ga de legends trail finishen. Das het enige dat door mijn hoofd gaat nu. De weg maakt een bocht naar links en ik zie mijn familie me al opwachten. Een krop gaat door mijn keel. Lichte tranen in mijn ogen. Ik hoor een applaus en er staat massa’s volk ons op te wachten. Tim en Stef staan daar met een karton kerels en onze medaille Het is me gelukt! 250 km zelf navigeren met slecht 4 cp’s en in barre weersomstandigheden. Dat met een tijdsdruk en de pijntjes en vermoeidheid. Toen ik de eerste keer over de Legends trail hoorde, verklaarde ik die mensen zot en nu heb ik dit zelf gedaan. En het gaat bij de ene keer blijven. Ik ben plots niet meer moe en samen met mijn familie is er alleen maar vreugde. Ik vertel over hoe ik heb afgezien terwijl ik om 8 u ’s morgens pizza eet en een kerel drink.

 

Dit na 3 dagen zonder slapen en constant diep gaan. Terwijl ik vertel over alles besef ik ook hoe prachtig dit avontuur was en 1 uur na aankomst durf ik al niet meer zeggen dat het bij die ene keer zal blijven. Qua materiaal zal ik heel goed wel zou ik de volgende keer nog microspikes voorzien. Dit zou heel wat valpartijen en pijn kunnen voorkomen. Mijn dropbag zou een stuk lichter zijn maar mijn planning op de checkpoints en manier van aanpak zou hetzelfde blijven. Het was voor mij mijn langste, zwaarste en door de meteo de gevaarlijkste race die ik al gelopen heb maar ik hier zo van genoten!

Go de Distance, Be A Legend!